دستور العمل بند « الف » و تبصره های ماده ۶۰ ق مجازات جرائم نیروهای مسلح
مصوب 1383,05,28
الف: مقدمه:
-ماده 60- ( ق مجازات جرائم ن.م- مصوب 9 /10 /1382): کارکنان وظیفه فراری در زمان صلح هر گاه شخصاً خود را معرفی و مشغول خدمت شوند به ترتیب زیر با آنان رفتار می شود:
( الف ) چنانچه برای اولین بار مرتکب فرار از خدمت شده و ظرف مدت شصت روز از شروع غیبت مراجعت نمایند بدون ارجاع پرونده به مرجع قضائی در مقابل هر روز غیبت و فرار، دو روز به خدمت دوره ضرورت آنان افزوده می شود.این اضافه خدمت بیش از سه ماه نخواهد بود.
(ب) چنانچه پس از مدت یاد شده در بند ( الف ) این ماده خود را معرفی کنند و یا سابقه فرار از خدمت داشته باشند به حکم دادگاه به حبس از دو تا شش ماه محکوم می گردند.
(ج) چنانچه در زمان جنگ یا بسیج فراخوان عمومی یا هنگامی که یگان مربوط در آماده باش رزمی باشد و ظرف حداکثر دو ماه از تاریخ شروع جنگ یا بسیج و فراخوان عمومی یا اعلام آماده باش رزمی خود را معرفی کنند از تعقیب و کیفر معاف خواهند بود در صورتیکه معرفی پس از مدت مذکور باشد یا در این مدت و یا پس از آن دستگیر شوند حکم فراری در زمان جنگ را خواهند داشت.
-تبصره 1: فراریان مشمول بند ( الف) فوق در صورتیکه مدعی عذر موجهی باشند ، ادعای آنان در هیئتی که با شرکت فرماندهان و مسئولین عقیدتی سیاسی و مسئولان حفاظت یا معاونان آنان در سطح لشکرها و تیپهای مستقل، نواحی انتظامی و رده های همطراز و بالاتر تشکیل می گردد، بررسی شده و نظر اکثریت قطعی است در صورت عذر موجه به تشخیص هیئت مذکور ، به تناسب روزهای موجه از اضافه خدمت وی کسر می گردد.
-تبصره 2: در صورتیکه انجام بقیه خدمت این افراد مورد رضایت فرماندهان باشد ممکن است با تصویب هیئت یاد شده در تبصره (1) این ماده ، تمام یا قسمتی از اضافه خدمت مزبور بخشیده شود.
-تبصره 3: دستورالعمل بند ( الف ) و تبصره های این ماده ظرف مدت سه ماه پس ازتصویب این قانون، توسط ستاد کل نیروهای مسلح تهیه و تصویب و ابلاغ می شود.
ب: هدف:
تعیین نحوة تشخیص عذر موجه کارکنان وظیفه فاقد سابقه فرار از خدمت که مرتکب فرار ( کمتر از 60 روز) شده اند و مدعی عذر موجه می باشند.
ج : منظور:
ایجاد وحدت رویه و هماهنگی بین سازمانهای مختلف نیروهای مسلح در تشکیل هیئتهای تشخیص عذر موجه کارکنان وظیفه فاقد سابقه فرار از خدمت که مرتکب فرار کمتر از 60 روز شده اند و مدعی عذر موجه می باشند.
ماده ۱: با کارکنان وظیفه نیروهای مسلح که در زمان صلح برای اولین بار مرتکب فرار از خدمت شده و ظرف مدت ۶۰ روز از شروع غیبت ( از روزی که در محل خدمت حاضر نشده تا پایان شصتمین روز) مراجعه نمایند بدون ارجاع پرونده به مرجع قضائی بر اساس این دستور العمل رفتار خواهد شد.
ماده ۲: به خدمت دوره ضرورت کارکنان وظیفه موضوع این دستور العمل در مقابل هر روز غیبت و فرار دو روز افزوده می شود این اضافه خدمت بیش از سه ماه نخواهد بود.
ماده ۳: چنانچه معرفی کارکنان وظیفه فراری به محل خدمت خود پس از ۶۰ روز از تاریخ غیبت باشد و یا اینکه کارکنان مزبور دستگیر شوند و یا سابقه فرار از خدمت داشته باشند به فرار آنان در مراجع قضائی رسیدگی خواهد شد.
ماده ۴: پرونده فرار کارکنان وظیفه فراری موضوع این دستورالعمل در طول مدت فرار آنها تهیه و در صورت دستگیری در طول مدت فرار و یا بلافاصله پس از گذشت ۲ ماه از تاریخ غیبت آنها جهت رسیدگی به مرجع قضائی ذیصلاح ارسال خواهد شود.
ماده ۵: فراریان مشمول این دستورالعمل در صورتیکه مدعی عذر موجه باشند، ادعای آن در هیئتی که با شرکت فرماندهان، روساء مدیران و مسئولین عقیدتی سیاسی ( نمایندگی ولی فقیه در سپاه ) و مسئولان حفاظت اطلاعات و یا معاونان آنان در سطح لشکرها، تیپهای مستقل، نواحی انتظامی ( فرماندهان انتظامی استان ) و رده های همطراز و بالاتر تشکیل می گردد بررسی شده و نظر اکثریت اعضاء هیئت مزبور نسبت به موجه یا موجه نبودن عذر اعلام شده قطعی است.
تبصره– در تشکیل هیئت و اولویت در رسیدگی به پرونده افراد باید مدت خدمت باقیمانده آنها مورد توجه قرار گیرد به نحوی که قبل از پایان خدمت دوره ضرورت پرونده این افراد رسیدگی و نسبت به آن اخذ تصمیم شود در مدت اضافه خدمت این افراد از دو برابر مدت غیبت و فرار آنها و حداکثر 90 روز تجاوز نخواهد کرد.
ماده ۶: معاذیر موجهه که توسط هیئتهای موضوع این دستورالعمل مورد بررسی قرار می گیرد عبارتند از :
( الف ) بیماری مانع از حضور که وفق مقررات ابلاغی به تأیید پزشک یگان محل خدمت فرد برسد.
( ب) فوت همسر، پدر، مادر ، خواهر ، اولاد ( در زمانی که عرفاً برای مراسم اولیه ضرورت دارد) و همچنین بیماری سخت یکی از آنان ( در صورتی که مراتب دیگری نمی باشد و به مراقبت وی نیاز باشد ).
( ج ) ابتلای به حوادث بزرگ مانند حریق، سیل و زلزله.
(د) در توقیف یا حبس بودن.
تبصره ۱: کلیه کارکنان وظیفه که به حوادث مذکور در بندهای ( الف ) ، ( ب ) و (ج) این ماده مبتلا کرد موظفند در اولین فرصت ممکن ، مراتب را به یگان محل خدمت خود اطلاع و حسب مورد نسبت به اخذ مرخصی استعلاجی ، استحقاقی و امثال آن اقدام نماید در صورتی که امکان اخذ مرخصی وجود داشته باشد و اقدام نکند همچنین اگر پس از برطرف شدن عذر و سپری شدن مدتی که عرفاً برای آن حادثه ضرورت دارد خود را معرفی ننماید با توجه به مدت غیبت طبق مقررات این دستورالعمل با آنان رفتار خواهد شد.
تبصره ۲: در صورتیکه بنا بر نظر یکی از اعضاء هیئت موضوع ماده ۵، برای تأیید صحت هر یک از معاذیر اعلام شده و میزان تأثیر آن نیاز به اخذ نظر پزشک یا کارشناس متخصص و یا سازمان خاص باشد نظر هیئت پس از وصول نظر تخصصی اعلام خواهد شد.
تبصره ۳: کارکنان وظیفه در صورت بیماری مکلفند برای معالجه به مراکز درمانی نیروهای مسلح مراجعه نمایند و نسبت به اخذ گواهی اقدام نمایند و در صورت فوریت و ضرورت معالجه به سایر مراکز درمانی گواهیهای صادره از سوی آن مراکز ، در صورتیکه عذر موجه تلقی خواهد شد که به تأیید مراکز درمانی نیروهای مسلح برسد در این صورت با تشخیص هیئت ایام غیبت موجه تلقی خواهد شد.
ماده ۷: در صورت موجه بودن بخشی از ایام غیبت و فرار به ایام غیبت اضافه خدمت تعلق نمی گیرد.
تبصره– در صورتیکه به تشخیص هیئت بخشی از مدت غیبت و فرار موجه تلقی گردد به گونه ای که باقیمانده ایام غیبت بیش از 15 روز نباشد فعال ارتکابی فرار محسوب نخواهد شد و فقط مقررات انضباطی مربوط به غیبت توسط فرماندهان درباره متخلف اجراء خواهد شد.
ماده ۸: در صورتیکه مدت فرار مرحله اول بیش از ۲ ماه باشد پرونده به مراجع قضائی ارسال می شود، چنانچه توسط مرجع قضائی نسبت به قسمتی از ایام فرار به لحاظ عذر موجه قرار منع پیگیر صادر شود و باقیمانده فرار مشمول این دستور العمل باشد مراتب از سوی مرجع قضائی به یگان مربوط اعلام و یگان مطابق مقررات این دستور العمل ( با نظر فرمانده ) اقدام خواهد نمود.
ماده ۹: در صورت اشتغال به خدمت کارکنان وظیفه فراری موضوع این دستورالعمل و اعمال اضافه خدمت نسبت به آنها با اعلام رضایت فرمانده، مدیر یا رئیس یگان یا قسمت مربوط از خدمت وی و تصویب هیأت موضوع ماده ۵ تمام یا قسمتی از اضافه خدمت مزبور بخشیده می شود.
تبصره– عدم پذیرش عذر موجه اعلام شده از سوی کارکنان وظیفه مانع از رسیدگی به تقاضای کسر اضافه خدمت مبنی بر اعلام رضایت فرمانده نخواهد بود و در هر صورت آراء صادره از هیأتها قطعی بوده و پرونده فرار از خدمت یک نفر بیش از دوبار در هیأت مطرح نخواهد شد.
ماده ۱۰– ریاست هیأت موضوع ماده ۵ این دستور العمل حسب مورد با فرماندهان ،رؤسا و مدیران لشکرها تیپهای مستقل ، نواحی انتظامی ( فرماندهی انتظامی استان ) و یا جانشین و معاونین ثابت ( رکن یکم یا نیروی انسانی ) آنان می باشد و تشکیل هیأت بدون حضور هر یک از آنها فاقد رسمیت است.
ماده ۱۱: دبیرخانه هیأت در معاونتهای نیروی استانی ( رکن یکم) یا واحدهای مشابه آنها تشکیل خواهد شد و خلاصه مذاکرات و مصّوبات هر جلسه در دفتر مخصوص که برای همین منظور تهیه می شود، ثبت خواهد گردید و به امضاء حاضرین در جلسه خواهد رسید، دبیرخانه موظف است مصّوبات را حداکثر ۴۸ ساعت از زمان پایان جلسه به مبادی ذیربط اعلام نماید.
ماده ۱۲: محل رسیدگی به ادعای کارکنان وظیفه ، همان واحدی است که هیأت در آن تشکیل می گردد و فرد در آن واحد یا یگان خدمت می نماید ، در صورتیکه در واحد یا یگانی به هر دلیل هیأت تشکیل نگردد، رسیدگی به ادعای کارکنان وظیفه در یگان یا واحد بالاتر که دارای هیأت می باشد انجام خواهد شد . در هر صورت باید به ادعای کارکنان وظیفه قبل از پایان یافتن مدت خدمت قانونی آنها رسیدگی شود.
ماده ۱۳: این دستورالعمل با یک مقدمه ( متن ماده ۶۰ ق. مجازات جرائم ن.م) و چهار بخش متضمن ۱۳ ماده و ۶ تبصره تنظیم و در تاریخ ۲۸ /۵ /۱۳۸۳ به تصویب ستاد کل نیروهای مسلح رسید.
منبع سایت صلح
