🔽”فرجام‌خواهی” یکی از راه‌های اعتراض به رأی صادره از سوی دادگاه بدوی یا تجدیدنظر است؛ با این تفاوت که مرجع رسیدگی به آن دیوان عالی کشور خواهد بود.
🔖فرجام‌خواهی از روش‌های شکلی اعتراض به رأی است. به این معنی که دیوان عالی کشور وارد ماهیت پرونده‌نشده و صرفا اقدام به بررسی انطباق رأی صادره با موازین قانونی و شرعی می‌کند. در صورت قبول درخواست فرجام‌خواهی از سوی دیوان عالی کشور، پرونده به شعبه هم‌عرض ارسال خواهد شد و دیوان خود رأسا اقدام به صدور رای نخواهد کرد.
☣همه آراء کیفری قابلیت فرجام‌خواهی نداشته و بر اساس ماده ۴۲۸ قانون آیین‌دادرسی کیفری تنها در جرایمی که که مجازات قانونی آنها مرگ، قطع عضو، حبس ابد و مجازات‌های زندان ۱۰ سال و بیشتر به همراه جرائم مطبوعاتی و سیاسی و جنایت‌های عمدی نصف دیه و بیشتر است، می‌توان از فرجام‌خواهی استفاده کرد.
🔸بنا بر ماده ۴۶۴ قانون آیین‌دادرسی کیفری ارائه درخواست فرجام‌خواهی باید مستند به یکی از این موارد باشد:
🔸ادعای عدم رعایت قوانین مربوط به تقصیر متهم و مجازات قانونی او
🔸ادعای عدم رعایت اصول دادرسی با درجه‌ای از اهمیت که منجر به بی‌اعتباری رأی دادگاه شود و
🔸 ادعای عدم انطباق مستندات با مدارک موجود در پرونده.
🔖مهلت ارائه درخواست فرجام ۲۰ روز از زمان ابلاغ حکم بدوی یا تجدیدنظر است و محکومانی که در زندان نیستند باید آن را به دفتر شعبه صادرکننده رأی بدوی یا تجدیدنظر ارائه دهند. زندانیان نیز می‌توانند با ارائه درخواست فرجام‌خواهی خود به دفتر قضایی زندان خواهان فرجام در رأی صادره علیه خود شوند.
