سند از جمله مهمترین ادله اثبات دعوی در امور مدنی محسوب می‌شود. ازمنظر قانون مدنی، سند عبارت است از هر نوشته‌ای که در مقام دعوی یا دفاع قابل استناد باشد. همچنین سند به دو دسته رسمی و عادی تقسیم می‌شود و حسب موضوع این اسناد از اعتبار متفاوت برخوردار است.
در تعریف سند رسمی آمده: سندی استکه توسط مأمور رسمی در حدود صلاحیت در تنظیم سند و با رعایت مقررات قانونی تنظیم می‌شود که با حصول این سه شرط که از ارکان متشکله سند رسمی است قانونگذار اعتبار خاصی برای آن قائل شده و انکار یا تردید را علیه آن مسموع ندانسته و اصل صحت را بر آن لازم اتباع می‌داند. مگر آن که علیه آن ادعای جعل شود. اما اسناد عادی این وی‍ژگی را ندارند و در نتیجه رکن اصلی سند عادی امضاء و انتساب آن به صادر کننده است.
در خصوص ارزش اثباتی اسناد الکترونیکی و امضا الکترونیکی مواد ۱۲ الی ۱۶ قانون تجارت الکترونیک آن را قابل استناد و دارای اعتبار می‌داند همچنین ماده ۱۴ و ۱۵ قانون تجارت الکترونیک مفاد کلیه داده پیام‌هایی که به طریق مطمئن نگهداری شده‌اند را در حکم اسناد معتبر و قابل استناد در مراجع قضایی و حقوقی دانسته است، ضمن آنکه نسبت به آن و امضا الکترونیکی مطمئن، انکار و تردید را مسموع ندانسته و تعرض به آن را تنها با ادعای جعلیت قابل پذیرش می‌داند.
